واژه هایم خشکن

اونقدر خشک که ذهنمم هضمشون نمیکنه فقط میخوام پرتشون کنم بیرون.

 هی شکل می گیرن. هی کلمه می شن و میان نوک زبونم.

بعد وقتی میخوام بیانشون کنم

 می ماسن. پودر می شون. محو می شون..

قلم سر جایش باقی می مونه. بی اینکه چیزی نوشته باشه.

و من هی با خودم کلنجار می رم.

بی فایده است.

قلم ثابت مونده. کاغذ سفیده.

باز هم من می مونم و واژه هایی که به لب نرسیده می میرن.

همه اش ازم میپرسن:هنوز بیداری؟

آره هنوز بی "دارم"

چون اگه داری داشتم ....

یا قالی زندگیم رو،خودم می بافتم...

یا زنــدگــیــــــــــــــــــــــــم رو به "دار" می آویـخـتــــــــــــم

و خلاص ... ! 

یاحق