می شنوی ...؟! 

 امان از این بوی زمستون و آسمون ابری،که آدم نه خودش میدونه دردش چیه نه دیگران؟فقط میدونم هرچی هواسردتر میشه دلم یه آغوشه گرم میخواد............

گاهی می توان

برای عزیز خود

چند سطر "سکوت"

به عنوان یادگاری نوشت،

تا در خلوت خود...

این سکوت تو را

هر طور که خواست معنی کند... 

در می یابی که هنوز چیزهای بیشتر و بیشتری باقی است تا بدانی. 

بیخودی پرسه زدیم صبحمان شب بشود بیخودی حرص زدیم سهممان کم نشود ما خدا را با خود سر دعوا بردیم و قسمها خوردیم ما بهم بد کردیم ما به هم بد گفتیم ما حقیقتها را زیر پا له کردیم وچقدر حظ بردیم که زرنگی کردیم روی هر حادثه ای حرفی از پول زدیم از شما میپرسم ما که را گول زدیم؟ ( دکتر شریعتی )

 صفر را بستند تا ما به بیرون زنگ نزنیم:

از شما چه پنهان: ما از درون زنگ زده ایم ...! (حسین پناهی)

بگو ساقی....

شب آمد باز دلتنگم خدايا!

چنان سازی بد آهنگم خدايا!

من و در چشم شب تنها نشستن

من و در سايه ی غم ها نشستن

چه شد آن مهربانی های ديرين؟

رفيقی، هم زبانی های ديرين

خدايا! بی قراری ها مرا کشت

شب و اختر شماری ها مرا کشت

به پای گريه می سوزم شب و روز

همه سوزم، همه سوزم، همه سوز کيم؟

مست بيابان گرد اين شهر

و تنها عاشق پر درد اين شهر

چرا مستی فراموش است اين جا؟

چراغ باده خاموش است اين جا؟

بگو ساقی، بگو با من کجايی؟

« مرا با توست چندين آشنايی »

پر از دلتنگی ام، لبريز دردم

چه شد ساقی! شرابت،؟

سرد سردم بخوان با من سرود زندگی را

به جنبش آر، رود زندگی را

چرا ساقی نمی گيرد سراغم؟

چرا خاموش شد چشم چراغم؟

چرا خوبان سر ياری ندارند؟

 بگو ساقی....

یا تو زیباتر شدی یا چشام بارونیه .. این قفس بازه ولی قلب من زندونیه
من پشیمون می‌کنم جاده رو از رفتنت .. تو نباشی می‌پره عطرتم از پیرهنت

میخوام آروم شم تو نمیذاری .. هر دو بی رحمن عشق و بیزاری
همه دنیامو زیر و رو کردم .. تو رو شاید دیر آرزو کردم

قدمای آخرو آهسته‌تر بردار .. واسه من کابوسه فکر آخرین دیدار
بغض این آهنگ مارو تا کجاها برد .. شایدم تقدیرمو امشب به رحم آورد

به تلافی اون همه تلخی گله‌هاتم طعم عسل شد
غم معصومانه‌ی چشمات به تبسم تازه بدل شد
می‌شه با من هزار و یک سال به بهانه ی قصه بمونی
همه مرثیه‌های سکوتم به بهار تو باغ غزل شد

نفس کشیدن دل سپردن مثل دریا ماه من
از تو خوندن با تو موندن مقصد من راه من
همینه رویام آرزوهام سرگذشت آه من
نرفته برگرد که با تو شاید خدا گذشت از گناه من

تو مثل بارون غمو آسون می‌بری از یاد من
با تو خوبن بی‌غروبن خاطرات شاد من
زار و 

خسته

 دل‌شکسته بی‌نوا فرهاد من
                                    مرغ آمین کی به شیرین می‌رسه فریاد من                                                         ترانه سرا: مونا برزویی"برگرفته ازوبلاگ عاشقانه ها" 

 مردی برای اصلاح سر و صورتش به آرایشگاه رفت. در حال کار، گفتگوی جالبی بین آنها

در گرفت. آنها به موضوع «خدا» رسیدند؛

آرایشگر گفت: “من باور نمی‌کنم خدا وجود داشته باشد.”

مشتری پرسید: “چرا؟”

آرایشگر گفت: “کافی است به خیابان بروی تا ببینی چرا خدا وجود ندارد. اگر خدا وجود

داشت آیا این همه مریض می‌شدند؟ بچه‌های بی‌سرپرست پیدا می‌شدند؟ این همه درد و رنج

وجود داشت؟ نمی توانم خدای مهربانی را تصور کنم که اجازه دهد این چیزها وجود داشته

باشد.”

مشتری لحظه ای فکر کرد، اما جوابی نداد؛ چون نمی‌خواست جروبحث کند.

آرایشگر کارش را تمام کرد و مشتری از مغازه بیرون رفت. در خیابان مردی را دید با

موهای بلند و کثیف و به هم تابیده و ریش اصلاح نکرده..

مشتری برگشت و دوباره وارد آرایشگاه شد و به آرایشگر گفت: “به نظر من آرایشگرها

هم وجود ندارند.”

آرایشگر با تعجب گفت: “چرا چنین حرفی می زنی؟ من این‌جا هستم، همین الان موهای تو

را کوتاه کردم!”

مشتری با اعتراض گفت: “نه! آرایشگرها وجود ندارند؛ چون اگر وجود داشتند، هیچ کس

مثل مردی که آن بیرون است، با موهای بلند و کثیف و ریش اصلاح نکرده پیدا نمی‌شد.”

آرایشگر گفت: “نه بابا؛ آرایشگرها وجود دارند، موضوع این است که مردم به ما مراجعه

نمی‌کنند.”

مشتری تایید کرد: “دقیقاً! نکته همین است. خدا هم وجود دارد! فقط مردم به او مراجعه

نمی‌کنند و دنبالش نمی‌گردند. برای همین است که این همه درد و رنج در دنیا وجود دارد.”

                                    "برگرفته ازوبلاگ عاشقانه ها" 

التماس به خدا جرأت است . اگر برآورده شود ، رحمت است ، اگر برآورده نشود ، حکمت است . التماس به انسان خفت است . اگر برآورده شود ، منت است ، اگر برآورده نشود ، ذلت است .

 من باشم و تو باشی و باران، چه دیدنی‌ست

سلامتی اونایی که درده دل همه رو گوش میدن،اما معلوم نیس خودشون کجا دردودل میکنن!

سلامتی اون دلی که هزار بار میشکنه اماشکستن رو بلد نیس!

سلامتی اونایی که تو اوج سختی و مشکلات بجای این که ترکمون کنن،درکمون میکنن!

سلامتی رفیقی که تو رفاقت کم نذاشت....ولی کم برداشت تا رفیقش کم نیاره...

باز باران با ترانه

میخوردبربام خانه..

خانه ات کو؟

آن دل دیوانه ات کو؟

روزهای کودکی کو؟

فصل خوب سادگی کو؟

یادت آید روز باران؟

گردش یک روز دیرین؟

پس چه شد دیگر کجا رفت؟

خاطرات خوب ورنگین......

درپس آن کوی بن بست...

در دل تو آرزو هست؟

کودک خوشحال دیروز....

غرق در غم های امروز...

یاد باران رفته از یاد..

آرزوها رفته بر باد....

"آسمون دلتون آفتابی"

یک نفر دلش شکسته بود

توی ایستگاه استجابت دعا

منتظر نشسته بود

منتتظر، ولی دعای او

دیر کرده بود

او خبر نداشت که دعای کوچکش

توی چار راه آسمان

پشت یک چراغ قرمز شلوغ

گیر کرده بود

***

او نشست و باز هم نشست

روزها یکی یکی

از کنار او گذشت

روی هیچ چیز و هیچ جا

از دعای او اثر نبود

هیچ کس

از مسیر رفت و آمد دعای او

با خبر نبود

***

با خودش فکر کرد

پس دعای من کجاست؟

او چرا نمی رسد؟

شاید این دعا

راه را اشتباه رفته است!

پس بلند شد

رفت تا به آن دعا

راه را نشان دهد

رفت تا که پیش از آمدن برای او

دست دوستی تکان دهد

رفت

پس چراغ چار راه آسمان سبز شد

رفت و با صدای رفتنش

کوچه های خاکی زمین

جاده های کهکشان

سبز شد

***

او از این طرف، دعا از آن طرف

در میان راه

باهم آن دو رو به رو شدند

دست توی دست هم گذاشتند

از صمیم قلب گرم گفت و گو شدند

وای که چقدر حرف داشتند

***

برفها

کم کم آب می شود

شب

ذره ذره آفتاب می شود

و دعای هر کسی

رفته رفته توی راه

مستجاب می شود 

سلام بابای خوبم

خلوت نشین غم شدم،غمخوارناپیدای من،آغوش گرمت جای من،آری تویی دنیای من

به اندازه ی وسعت ندیدن نگاهت خسته ام بابای مهربونم....چگونه بشکنم ثانیه های سنگین دوریت را؟دل این واژه ی بی نقطه به وسعت یه دریابرات تنگ شده و برات دلتنگی میکنه...

از این دلتنگیها بگذریم باباجون آخه امشب مهمون دارین توو مامان بزرگ....خیلی خوشحالین مگه نه؟آخه امشب بابابزرگم اومد پیشتون....روزایی که دلم میگیره یاد حرف پدرژپتو به پینوکیو میافتم که میگفت:"پینوکیو چوبی بمون پسرم...آدما سنگ اند،دنیاشون قشنگ نیست."

راست میگفت بابا...همه اش از دنیای آدما دلم میگیره...کاش بودی تا بازم با حرف زدن باتو یه کم آروم میشدم...امشب بابابرزگ مثه یه پرستوی آروم کوچ کرداومد پیش تو ومامان بزرگ...بابابعد از رفتنت طفلک خیلی اذیت شد...یادش بخیر همه اش میگفت من باید باشم و رفتنه پسرمو ببینم...حالا همه ی شما تو آسمونم شدین یه ستاره ی پرنور...بابا چرا آدما برای از دست دادن عزیزاشون اینقدر بی تابی می کنن ولی تا پیششون هستن اصلا محلشونم نمیکنن....موندم حیرون تو کار این آدم دوپا....

خدایا چقدر دوستت دارم که عزیزامو تو آغوشت گرفتی و نمیذاری اذیت بشن....خدایا تازه حکمت بازیهای دوران بچگیمو میفهمم..."زوووووو"تمرین این روزای نفس گیر بود....روزای که مجبوری بشینی و برای رفتن عزیزات اشکی تو دلت بریزی و برای آرامش روحشون خدا خدا کنی....خداجون میدونم تو اینقدر مهربون و دوست داشتنی هستی که قبل از بردنه بنده هات اونارو آرومشون میکنی و به آرامش واقعی میرسونیشون جوری که به سادگی از این دنیای یخی دل میکنن و تو آسمون توبه پرواز در میان....خداخیلی بی تاب شدم خودت میدونی چقدر برام عزیز بودن...وقتی بچه بودم چقدر بابابزرگ برام از اون آبنبات ترشا میخرید...وقتی بزرگ شدم و میومدن خونه امون همیشه آروم یه گوشه دراز میکشید واصلا چیزی نمیگفت...یه فرشته بود بابابزرگ...آروم و ساکت ودوست داشتنی...یادشون بخیر....خدایا دوباره گم شدم تو غباردلتنگی...به تنگ اومدم درحصار دلتنگی...خدایا بیا که بی تو لحظه ای تباه خواهم شد...بگیر دست مرا درغبار دلتنگی...خدایا همیشه یه بهونه برای دردودل باتو دارم....یادته بهت گفتم این روزا خیلی دلم میگیره....هیچوقت دل من بی بهونه نمیتپه....فقط موندم خداجون که بهونه هام دلگیر شدن یا دلم خیلی بهونه گیر شده؟؟؟؟