می دانید اولین جمله ای که ما دراول دبستان یاد می گیریم چیه؟

از درد و دلت فقط درد سهم من شد و دلت سهم دیگری ......

ما بدهکاریم به یکدیگر و به تمام " دوستت دارم" های ناگفته ای که پشت دیوار غرورمان ماند و آنها را بلعیدیم تا نشان دهیم که منطقی هستیم .....

جوانک گوشه ی خیابان نشسته بود و فریاد کمک سر می داد.

اصلاً به ظاهرش نمی خورد

که گدا باشد. یک جوان رشید ، زیبا و تمام عیار بود ،

ولی هر رهگذری که از کنارش رد می

شد ، پایش را می گرفت و با چنان لحن ملتمسانه ای می گفت:

« تو را به خدا، التماس می

کنم کمکم کنید. » که دل سنگ هم آب می شد.

پیرزن از کنارش رد شد ، جوانک التماس کرد ،

اما او خودش را کنار کشید و گفت: خجالت بکش مردک حیا کن ،

واقعاً که آدم نمی دونه چی بگه ؟!

پیرمردی از دور ، نگاه عاقل اندر سفیهانه ای به

او انداخته بود و مرتب سرش را به نشانه ی تأسف تکان می داد.

زنان و مردان جوان تر ، بی اینکه کوچکترین محلی

به او بگذارند ، از کنارش رد می شدند و

او همچنان از ته دل التماس می کرد.

دختر بچه ای به خودش جرأت داد ، جلو رفت و

چند ثانیه به او نگاه کرد ، سپس به آرامی گفت: چی می خوای؟

جوانک نگاهی به دختر بچه انداخت و بغضش ترکید.

دقایقی دخترک را در آغوش گرفت و به شدت گریست.

وقتی گریه کمی آرامش کرد ، گفت: نمی خوام.

- چی...؟ چیو نمی خوای؟

- نمی خوام غرق بشم.

- تو چی؟

- تو دنیا.

- مگه داری غرق می شی؟

- آره... آره... دارم غرق می شم.

- خوب ، مگه چی می شه؟

- هیچی ، می شم مثل اینا.

- مگه آدمی که داره غرق می شه خودش می تونه به کسی کمک کنه ؟

- نه.

- پس چرا داری از اینا کمک می خوای؟

- پس از کی بخوام؟

دخترک سرش را بالا گرفت و به آسمان نگاه کرد ،

جوان هم همین کار را کرد. وقتی سرش را پایین آورد ، دخترک آنجا نبود.

درپناه حق

دانه كوچک بود و كسی او را نمی‌دید. سال‌های سال گذشته بود و او هنوزهمان دانه كوچک بود.

دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید، اما نمی‌دانست چگونه. گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشمها می‌گذشت.

گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت:

"من هستم، من اینجا هستم، تماشایم كنید ."

اما هیچكس جز پرنده‌ها‌یی كه قصدخوردنش را داشتند یا حشره‌هایی كه به چشم آذوقه زمستان به او نگاه می‌كردند،

به اوتوجهی نمی‌كرد.

دانه خسته بود از این زندگی؛ از این‌ همه گم‌ بودن و كوچكی خسته بود.

یک روز رو به خدا كرد وگفت:

"نه، این رسمش نیست. من به چشم هیچ‌كس نمی‌آیم.

كاشكی كمی بزرگتر، كمی بزرگتر مرا می‌آفریدی." خداگفت:

"اما عزیز كوچكم! توبزرگی، بزرگتر از آنچه فكر می‌كنی. حیف كه هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ‌شدن ندادی.

رشد ماجرایی است كه تو از خودت دریغ كرده‌ای. راستی یادت باشد تا وقتی كه می‌خواهی به چشم بیایی،

دیده نمی‌شوی. خودت را از چشم‌ها پنهان كن تا دیده شوی."

دانه كوچک معنی حرف‌های خدا را خوب نفهمید، اما رفت زیر خاك و خودش را پنهان كرد.

سال‌ها بعد دانه كوچک، سپیداری بلندو با شكوه بود كه هیچكس نمی‌توانست ندیده‌اش بگیرد.

سپیداری كه به چشم همه می‌آمد…..تازه فهمید حرف خدا را:

"که اگر بخواهی به مقصد برسی باید ریشه داشته باشی و همت کنی"

آسمون دلتون آبی

نجار پیری خود را برای بازنشسته شدن آماده می کرد. یک روز او با صاحبکار خود موضوع را درمیان گذاشت. پس از روزهای طولانی و کار کردن و زحمت کشیدن ، حالا او به استراحت نیاز داشت و برای پیدا کردن زمان این استراحت میخواست تا او را از کار بازنشسته کنند. صاحب کار او بسیار ناراحت شد و سعی کرد او را منصرف کند ، اما نجار بر حرفش و تصمیمی که گرفته بود پافشاری کرد. سرانجام صاحب کار درحالی که با تأسف با این درخواست موافقت میکرد ، از او خواست تا به عنوان آخرین کار ، ساخت خانه ای را به عهده بگیرد.نجار در حالت رودربایستی ، پذیرفت درحالیکه دلش چندان به این کار راضی نبود. پذیرفتن ساخت این خانه برخلاف میل باطنی او صورت گرفته بود. برای همین به سرعت مواد اولیه نامرغوبی تهیه کرد و به سرعت و بی دقتی ، به ساختن خانه مشغول شد و به زودی و به خاطر رسیدن به استراحت ، کار را تمام کرد. او صاحب کار را از اتمام کار باخبر کرد. صاحب کار برای دریافت کلید این آخرین کار به آنجا آمد. زمان تحویل کلید ، صاحب کار آن را به نجار بازگرداند و گفت: این خانه هدیه ایست از طرف من به تو به خاطر سالهای همکاری!
نجار ، یکه خورد و بسیار شرمنده شد. در واقع اگر او می دانست که خودش قرار است در این خانه ساکن شود ، لوازم و مصالح بهتر و تمام مهارتی که در کار داشت را برای ساخت آن بکار می برد.
یعنی کار را به صورت دیگری پیش میبرد.

 این داستان ماست.
ما زندگیمان را میسازیم. هر روز میگذرد.
گاهی ما کمترین توجهی به آنچه که میسازیم نداریم ، پس در اثر یک شوک و اتفاق غیرمترقبه میفهمیم که مجبوریم در همین ساخته ها زندگی کنیم.
اگر چنین تصوری داشته باشید ، تمام سعی خود را برای ایمن کردن شرایط زندگی خود میکنیم. فرصت ها از دست می روند و گاهی بازسازی آنچه ساخته ایم، ممکن نیست.
آری ، درست است .
شما نجار زندگی خود هستید و روزها، چکشی هستند که بر یک میخ از زندگی شما کوبیده میشود.
یک تخته در آن جای میگیرد و یک دیوار برپا میشود.

مراقب سلامت خانه ای که برای زندگی خود می سازید باشید "باران عشق"
****عیدتون مبارک****