دانه كوچک بود و كسی او را نمی‌دید. سال‌های سال گذشته بود و او هنوزهمان دانه كوچک بود.

دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید، اما نمی‌دانست چگونه. گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشمها می‌گذشت.

گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت:

"من هستم، من اینجا هستم، تماشایم كنید ."

اما هیچكس جز پرنده‌ها‌یی كه قصدخوردنش را داشتند یا حشره‌هایی كه به چشم آذوقه زمستان به او نگاه می‌كردند،

به اوتوجهی نمی‌كرد.

دانه خسته بود از این زندگی؛ از این‌ همه گم‌ بودن و كوچكی خسته بود.

یک روز رو به خدا كرد وگفت:

"نه، این رسمش نیست. من به چشم هیچ‌كس نمی‌آیم.

كاشكی كمی بزرگتر، كمی بزرگتر مرا می‌آفریدی." خداگفت:

"اما عزیز كوچكم! توبزرگی، بزرگتر از آنچه فكر می‌كنی. حیف كه هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ‌شدن ندادی.

رشد ماجرایی است كه تو از خودت دریغ كرده‌ای. راستی یادت باشد تا وقتی كه می‌خواهی به چشم بیایی،

دیده نمی‌شوی. خودت را از چشم‌ها پنهان كن تا دیده شوی."

دانه كوچک معنی حرف‌های خدا را خوب نفهمید، اما رفت زیر خاك و خودش را پنهان كرد.

سال‌ها بعد دانه كوچک، سپیداری بلندو با شكوه بود كه هیچكس نمی‌توانست ندیده‌اش بگیرد.

سپیداری كه به چشم همه می‌آمد…..تازه فهمید حرف خدا را:

"که اگر بخواهی به مقصد برسی باید ریشه داشته باشی و همت کنی"

آسمون دلتون آبی

نظرات شما عزیزان:

pegah

ساعت23:31---16 فروردين 1391

پاسخ:مرسی پگاه خاله خیلی دوستت دارم عسلک

محمد

ساعت18:43---16 فروردين 1391

آسمون دلت آبی

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: